1 A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki.
wszystkie, jakie im się tylko podobały.
3 Wtedy Bóg rzekł: «Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną: niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat».
4 A w owych czasach byli na ziemi giganci; a także później, gdy synowie Boga zbliżali się do córek człowieczych, te im rodziły.
Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych czasach.
5 Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe,
7 Wreszcie Pan rzekł: «Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem».
8 [Tylko] Noego Pan darzył życzliwością.
9 Oto dzieje Noego.
Noe, człowiek prawy, wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi; w przyjaźni z Bogiem żył Noe.
że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie,
13 rzekł do Noego:
«Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią.
14 Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego, uczyń w arce przegrody
i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz.
- jej szerokość i wysokość jej - trzydzieści łokci.
16 Nakrycie arki, przepuszczające światło, sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i trzecią.
17 Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem,
w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie,
z żoną i z żonami twych synów.
samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od zagłady.
niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły.
- i zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt».
22 I Noe wykonał wszystko tak, jak Bóg polecił mu uczynić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz